کد مطلب:75512 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:292

قابل دقت است كه وقتی حضرت امیر علیه السلام به خلافت می رسند، در اولین خطبه سخن از تجربیات تاریخی خود می گویند. تجربیاتی كه در كنار تقوا هدایت و رهبری ایشان را برای رسیدن به صراط مستقیم الهی حتمی می سازد. ایشان آن سخن را اینطور آغاز می نمایند:

«شخصیت من در گور و مرهون سخنم باد و من به آن زعامت دارم. آگاه باشید، كسیكه تجربیات گذشته را در پیش روی دارد و عبرتها برای او واضح و روشن است. تقوا او را از فروافتادن در شبهات (راههای مشكوك و مردد كننده) حفظ خواهد كرد»[1].

در سخن دیگری كه قبلا آمد می فرمایند:

«بترسید از سختیها و بلاها و تجربیات مشكلی كه بر امتهای قبل به دلیل اعمال سوء و افعال مذموم بر آنها وارد شد. پس اعمال خیر و شر آنان را در نظر بگیرید و بر حذر باشید كه مثل آنان نشوید...»[2].

از این سخنان می توان یافت كه از نظر آن حضرت:

اولا: از تقوا به تنهائی كاری ساخته نیست و نداشتن تجربیات موجب سقوط در شبهات خواهد شد.

در آن گفتار ایشان بطور كنایه صحیح بودن رهبری خود را مستند به وجود تقوا و داشتن تجربیات و بصیرت تاریخی (علاوه بر مشخصات دیگر اسلامی كه ضرورت رهبری است) دانسته اند.

در سخن دوم: دانستن تجربیات تاریخی را بر همه اعم از امام یا امت

[صفحه 78]

لازم شمرده اند. فلذا می توان نتیجه گرفت كه شرط نجات یك جامعه برای فرونیافتادن در راههای مشكوك و شبهه آور، داشتن تجربیات تاریخی در كنار تقوا می باشد.

صفحه 78.

1. «ذمتی بما اقول رهینه و انابه رعیم، ان من صرحت له العبر عما بین یدیه من المثلات حجزته التقوی عن تقحم الشبهات» (از خطبه ی 16).
2. و احذروا ما نزل بالامم قبلكم من المثلات بسوء الافعال و ذمیم الاعمال، فتذكروا فی الخیر و الشر احوالهم و احذروا ان تكونوا امثالهم» (از خطبه ی 234).